آقای رئیس جمهور در اولین همایش مسئولیت اجتماعی به نکته مهمی اشاره کردند که جامعه ما به دلیل سیاست زدگی و پرداختن به مسائل حاشیه ای و اختلاف برانگیز، توجه لازم به معضلات و مشکلات اجتماعی جامعه و متقابلاً مسئولیت اجتماعی گروهها، نهادها، بنگاهها و توانمندان ندارد. برگزاری این همایش که جای آن بسیار خالی بود و باید خیلی زودتر از اینها برگزار می شد، تذکری برای نوشتن این یادداشت و جلب نظر و مشارکت فکری و علمی اندیشمندان، صاحبنظران حوزه جامعه شناسی و علاقمندان مقابله با آسیب ها و ناهنجاریهای اجتماعی و مسئولین دستگاههای اجرایی مرتبط و مدیران بنگاههای اقتصادی شد.
مطلب را با طرح چند سئوال آغار می کنم :
?چرا فاصله طبقاتی در جامعه گسترش یافته ؟ و چرا احساس مسئولیت گروهها و افراد برخوردار نسبت به سرنوشت نیازمندان قابل قبول نیست؟
?چرا تنش ها، مشاجرات و مقابله های اجتماعی در اختلافات و تعاملات اجتماعی بسیار بیشتر از اظهار لطف و محبت و گذشت است؟
?چرا نرخ طلاق در جامعه به ویژه کلان شهرها بالا رفته است و نسبت به آسیب های ناشی از آن و پیدایش زنان سرپرست خانوار و کودکان طلاق بی تفاوت شده ایم ؟
?چرا گریز از قانون به انحاء گوناگون و در میان قشرهای مختلف متأسفانه به یک فرهنگ رایج تبدیل شده است؟
?چرا در روابط اجتماعی دروغ، تهمت و بدگویی، غیبت و تخریب براساس مطالعات مختلف افزایش یافته و اخلاق نیکو، احترام به یکدیگر و توجه به حقوق مردم با افت روبرو شده است؟
?چرا آسیب های اجتماعی به ویژه درحوزه اعتیاد، فحشاء پنهان و آشکار، روابط ناسالم ، شکننده و مخرب رو به رشد است و متقابلاً احساس مسئولیت اجتماعی در مقابله پیشگیری و کاهش آنها ضعیف است ؟
?چرا با این همه آموزه های اسلامی و دینی که جامعه را به رسیدگی به اموردیگران به ویژه خویشاوندان و همسایگان دعوت میکند شاهد بی تفاوتی خانواده های برخوردار و توانمند نسبت به سرنوشت شوم معتادان، کارتن خوابها، کودکان و کسانی که برای تأمین معاش به ذلیلانه ترین روشها مثل پیدا کردن کاغذ یا پلاستیکی از درون زباله ها تن می دهند هستیم ؟
?و بسیار چراهای دیگر در زمینه آلودگی محیط زیست، عدم رعایت حقوق یکدیگر در جامعه و ترافیک، گسترش حاشیه نشینی و... در زمینه های مشابه قابل طرح است؟
?فکر می کنم براساس مجموعه مطالعات و بررسیها مهمترین دلیل رشد همه این ناهنجاریها و آسیب های اجتماعی و اخلاقی، افت سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی و فراموش شدن اخلاق به صورت واقعی وعملی در جامعه می باشد.
?متأسفانه علیرغم باورهای دینی و اعتقادی بسیاری از دستورات اخلاقی و اجتماعی که می تواند پیوندهای درون جامعه را تقویت و امید به آینده را ارتقاء و روح مشارکت اجتماعی را بسط دهند به فراموشی سپرده ایم و نسبت به آنها دچار غفلت مزمن شده ایم.
?دلیل مهم دیگری که قطعا در این حوزه قابل توجه و تامل است اینکه ما اصولا در برنامه ها و اقدامات و طرحهای توسعه نگاه سخت افزاری و نگرش فیزیکی داریم? حل مشکلات را در ایجاد زیر ساخت های فیزیکی،آب و برق و گاز و جاده و ساختمان و بندر و ریل و خرید و نصب انواع تاسیسات و سخت افزار ها می دانیم وکمتر به مسله آموزش و فرهنگ سازی و ملاحظات اجتماعی و آثار و تبعات رفتاری اقدامات توجه می کنبم باید بپذیریم که زیر بنای هر توسعه،توسعه در اندیشه ها،نگاهها،فرهنگ،اخلاق و رفتار و بعد توسعه فیزیکی و اقتصادی بر اساس آن می باشد.
?پیشگامان هدایت جامعه باید به طوراساسی و زیربنایی و جامع موضوع بسیار مهم و سرنوشت ساز سرمایه اجتماعی را در دستور کار قراردهند و برای غلبه بر هر یک از این ناهنجاریها راه کارهای علمی و واقع بینانه اتخاذنمایند. دراین رابطه همه موثرین باید احساس مسئولیت نمایند، مقامات ارشد نظام، وزیران و دولتمردان، مجلس و دستگاه قضایی، دانشگاهها و مراکز علمی موسسات خصوصی و دولتی مرتبط، نهادهای خیریه و غیردولتی، مطبوعات و صداو سیما، فعالان شبکه های اجتماعی و سایت ها، روشنفکران،فرهنگیان و هنرمندان،ائمه جمع و جماعات، سازمانهای فرهنگی و مساجد و همه کسانیکه احساس مسئولیت اجتماعی دارند باید در این راستا به خودآیند و با تشریک مساعی و کنارگذاردن اختلافهای سیاسی و جناحی متعهدانه و دلسوزانه بسیج شوند و در حل مشکل عزم و همت نمایند و باور کنیم که همه مسئولیم و همه باید پاسخگو باشند.